Woensdag 6
juli
 |
| Fotograaf: Lieselot De Veylder |
We beginnen
de ochtend met een uurtje vertraging – eerlijk gezegd geen uitzondering in
Peru, maar we mogen niet klagen. Na dat uurtje gaan we verder met de negen
uur durende, helse busrit door de bergen naar Ayacucho. De eerste stop is een Inca-ruïne op alweer een prachtige locatie hoog op een bergwand. Het is
echt heel fascinerend om te zien hoe ingenieus zo’n bouwwerk tot stand moet
zijn gekomen. Het gebouw had de vorm van een labyrint om de vijand in de val te
lokken op een strategische plaats van waaruit je de vijand altijd zag aankomen.
De binnenplaats, waar het plebs werd toegesproken door de Inca, was voorzien van
een geluidsversterkingsinstallatie avant-la-lettre die het trouwens nog altijd
doet – dat is eens iets anders dan die toestellen die vandaag niet langer
meegaan dan een paar jaar.
 |
| Fotograaf: LDV |
Klaar om onze tocht voort te zetten richting de
stad. Voor we daar aankomen, zijn we nog heel wat alpaca’s en schapen tegen
het lijf gelopen – of liever: ze vonden er niet beter op dan gewoon in het
midden van de weg voor het busje te gaan lopen. Toch een fijne ontmoeting op
een idyllische plaats. Tijd voor een stop in een klein dorpje waarvan de naam
mij nu even ontgaat. De bevolking was verbaasd om daar een groepje toeristen te
zien, maar uiteraard wel blij met wat extra inkomsten. Ik ging op zoek naar de
lagere school en op weg daarnaartoe begroeten de schoolkinderen in uniform ons
heel beleefd. Het moet wel gezegd worden, de school was het nieuwste en best
onderhouden gebouw van het dorp. Nog even het lokale kiwi-flubber-dessertje
uitproberen en weer op weg voor een paar uur in het busje – dank je, apotheker
voor de goede reispilletjes. We rijden door de bergen, waar er veel sneeuw
en ijs lag en waar we eigenlijk niet helemaal op voorzien waren, om laat ’s
avonds aan te komen in het hotel. Tijd om te gaan slapen, slaapwel Peru!
Donderdag 7 juli
Een beetje de toerist uithangen zeggen we! Oscar ofwel
‘Flash’ wachtte ons al op voor een dagje Ayacucho met als eerste halte een
lokaal marktje waar we meteen de eerste souvenirs konden scoren. Ja, Lina, ook
voor jou! En ook het lokale vervoer wordt uitvoerig getest: eerst een
motorfietstaxi om naar een taller de arte te gaan, dat was het
plaatselijke weefatelier. De man van de zaak begroette ons hartelijk om ons dan
trots en vol passie zijn werk te tonen. Ik wil er dan ook graag over vertellen!
De tapijten die hij weeft zijn helemaal van puur alpaca- en schapenwol; ook de
kleur wordt compleet natuurlijk gewonnen uit planten en dieren. Wij mochten ons
even aan het weefgetouw wagen; dat lukte al aardig!
Volgende halte: de comedor,
tijd om te lunchen. Daar geraken we uiteraard met de minibus, naar gewoonte
afgeladen vol met mensen die van hun werk komen en schoolkinderen. Bij aankomst
mogen we meteen aanschuiven aan tafel: en dat voor maar 5 sol. Flash neemt ons
dan weer mee op de minibus, op naar de volgende stop; en dat is de mercado
de artesanía ofwel ambachtenmarkt.
Het wordt al bijna donker in het
druilerige Ayacucho van juli, dus hoog tijd om onze laatste halte aan te doen.
We bereiken het museo de memoria te voet en daar vertelt de dame ons de
zwarte geschiedenis van Peru in de jaren 80: over de strijd tussen het Lichtend
Pad en de Fuerzas Armadas. Het meest aangrijpende is misschien nog de manier
waarop de staat de andere kant blijft opkijken wanneer het volk (dit keer in de
vorm van een vrouwenorganisatie) om opheldering, de waarheid en hulp vraagt...
De
hele groep is doodop van de intussen al 9 km die we hebben afgelegd, snel naar
het hotel voor een warme douche en ons welkomsdiner in het viaviarestaurant van
Ayacucho, jammie!
Vrijdag 8 juli is een oefendagje voor de Salkantaytrekking later op ons
parcours geworden. We wilden al even uitproberen hoe we ons zouden
voelen op een hoogte gelijkwaardig aan die van Machu Picchu en daarom trokken
we uitgedost met stevige bergschoenen naar Bosque de las Piedras – letterlijk
Bos van de Stenen. De naam zegt het zelf al: het is een immense, uitgestrekte
vlakte (of ja, laten we niet spreken van vlaktes, want het was er al behoorlijk
stijl!). Meteen bij de eerste lichte heuvel moest ik al naar adem happen door
de ijle lucht. Onze gids had daar kennelijk geen moeite mee en huppelde in zijn
sportschoenen naar de top van elke berg. De bijnaam Flash heeft hij dus niet
gestolen!
 |
| Fotograaf: LDV |
Ondanks de ietwat vermoeiende tocht, was het uitzicht uitzonderlijk
mooi. We kwamen aan een meer; met zekere waarschijnlijkheid een van de mooiste
plaatsen om je lunchpakket op te eten. De afdaling ging vlotter (gelukkig
maar); misschien wel door de cocabladeren die we aangeboden kregen. Dat is goed
voor werkelijk alles! Je immuunsysteem krijgt een boost en je hebt geen honger
of dorst meer. Dat wisten de oude Peruvianen ook al toen ze ver van huis hun
land gingen bewerken en de dag doorkwamen met een stevige portie cocabladeren.
Op de terugweg naar Ayacucho stoppen we nog even langs een forelkwekerij en dan
met luide muziek vervolgen we de bergrit. Oh ja, bedankt chauffeur voor je
geduld. Onze muziek en meebrullende stemmen zal je misschien niet zo fijn
gevonden hebben.
Hasta muy pronto
Besitos
De volgende dag
bezoeken we het vrijwilligersproject Oye Lena, wat staat voor ‘actie
ondernemen’. Het is een half-Belgisch project dat zich inzet voor het onderwijs
van kleuters en ze doen ook aan inclusieonderwijs. Dat is nog niet helemaal
vanzelfsprekend in het Peru van vandaag. We krijgen allemaal een groepje
kinderen en mogen allerlei spelletjes uitproberen: de kinderen vinden het
geweldig! En eerlijk gezegd vinden wij het ook best wel fijn om te zien hoeveel
plezier zij wel hebben. Later die dag vertrekken we weer met het busje op weg naar
nieuwe avonturen.
