Jana gaat naar Peru (deel 6: dag Peru)

De laatste dagen in Peru, jammer! 

We zitten nog altijd op het Titicacameer en gaan verder naar het eiland Luquina Chico. Bij aankomst staat het verwelkomingscomité ons al op te wachten! We krijgen allemaal een gastfamilie en gaan mee met hen naar huis, spannend! Drie van ons zitten bij een hele lieve, verlegen vrouw: Brigida. Zij woont samen met haar man, kinderen en moeder boven op de berg van het eiland in het gele huis. Was dat even vermoeiend om daar te geraken! Het uitzicht vanuit onze kamer doet ons de wandeling al snel vergeten en dan hebben we het eten nog niet geproefd: overheerlijk! Dat receptje van die quinoasoep moet ik toch ook eens uitproberen.

Later die middag maken we nog een wandeling met de groep en kunnen we zelfs de Andes en Bolivia zien. Bij zonsondergang eindigen we de dag met voetbal en een dansinitiatie in lokale kledij. Met vier lagen aan rokken zwieren we over het schoolplein en proberen we zo goed mogelijk de pasjes na te doen.

De avond valt en tijd om naar onze families te gaan voor ons avondmaal en dan snel onder de alpacawol voor een lange nacht slaap, want dat hebben we nu wel verdiend.

De volgende ochtend zijn we helemaal uitgerust en klaar voor de laatste dagen in Peru. Op naar Taquile, een ander eiland op het Titicacameer waar de mensen een ietwat, voor ons, vreemde traditie hebben. Ze hebben namelijk bepaalde mutsen voor singles, getrouwde mannen, weduwenaren en ga zo maar door. De vrouwen dragen een soort zwarte hoofddoek als ze getrouwd zijn en elke andere kleur als ze dat niet zijn. Lekker handig! We sluiten ons bezoek daar af met een perfecte lunch met uitzicht op het meer – of hoe kan het ook anders. Enkelen onder ons wagen zich nog even aan het koude water voor we vaart zetten richting Puno.

Om onze reis af te sluiten besluiten we om zelf de stad in te trekken zonder gids. Onze persoonlijke gids toont ons met behulp van de Lonely Planet – even reclame maken – de mooiste gebouwen van Lima. Doodop bereiken we het restaurant, maar van slapen is nog geen sprake. We moeten en zullen het uitgaansleven nog ontdekken. Laatste missie: check! Nu kunnen we met een gerust hart naar huis vertrekken en we hebben nog wel een vermoeiende vlucht voor de boeg… Dag Peru, u was geweldig!

Voor wie het Gotcha-spel graag wil winnen; ik geef me over: SLAAPZAK

Besitos

Jana

Jana gaat naar Peru (deel 5: Cusco en Titicaca)

Opnieuw een actieve dag in de planning in Cusco. We gaan fietsen - of dat is toch wat we dachten. Achteraf gezien bleek het fietstochtje toch iets intenser dan gedacht… eerder iets in de aard van mountainbiken of downhill. Het avondje feesten daarvoor heeft er niet veel goed aan gedaan, want daar zijn er enkelen toch wel even tegen de grond gegaan. Het mooie uitzicht van de bergen en daarna de zoutmijnen waren vast onze verdiende beloning. Daar in die zoutmijnen wordt nog altijd traditioneel gewerkt door de mensen van de gemeenschap. Ieder heeft daar zijn eigen perceel en wint zout om er daarna heerlijke producten mee te maken zoals de chocolade met zout, heerlijk!

De laatste dagen is het tijd voor iets helemaal anders en daarvoor moeten we opnieuw de bus nemen. Dit keer een nachtbus van 6u naar Puno vlakbij het Titicacameer. En ik hoor het jullie al uitspreken: TITICACA, maar dat is fout volgens onze lieftallige gids die ons beleefd probeerde uit te lachen met onze uitspraak van “Titi-kha-kha”; wat zo veel betekent als poema en rots. De reden daarvoor ligt ook voor de hand: het meer zou de vorm van een poema hebben en de kleur van het meer is grijs zoals een rots; dat is toch wat de Inca's ervan dachten. Simpel toch?! Maar dan vraag ik me af hoe zij ook alweer wisten dat het meer de vorm had van een poema zonder dat ze ook maar één hulpmiddel hadden… Bizar! 

Nu varen we op het meer in rechte lijn naar een drijvend, zelf gemaakt eiland en zo zijn er wel meerderen in het meer. De bewoners maken dat eilandje zelf van stro verankerd op de bodem en waar ze elk jaar zelf een laag stro moeten bijleggen. De mensen zijn volledig zelfvoorzienend en leven van de visvangst, het jagen op vogels en eieren. Door ruilhandel en de inkomsten van het beetje toerisme kunnen ze ook nog aan quinoa, rijst en andere voedingswaren geraken van op het vaste land. Ze leven er erg primitief en hebben geen enkele luxe, maar volgens mij is het best een fijn leven daar. Genieten van de rust op het water en zelf je eten verzamelen zonder zorgen aan je hoofd… 

Na een uurtje is het alweer tijd om vaart te zetten naar het volgende – dit keer echte – eiland, Luquina Chico, waar we een nachtje zullen logeren. 

Besitos

Jana gaat naar Peru (deel 4: de Salkantay)

Op naar Cusco! En ja hoor, helemaal niet overdreven is Cusco een prachtige stad! Toch kunnen we er eerst maar even van genieten, want de volgende ochtend, of zeg maar gerust nacht, beginnen we aan onze Salkantaytrekking: hiken door de bergen met als hoogtepunt Machu Picchu.

Het moet gezegd worden: Vamos Expeditions is een toporganisatie. Vanaf het begin tot op Machu Picchu heeft de crew ons in de watten gelegd en ervoor gezorgd dat we zo veel mogelijk konden genieten van de trip en zo weinig mogelijk belast werden. Elke dag werden onze tenten opgezet, matjes opgeblazen en werden de lekkerste maaltijden op tafel getoverd in letterlijk the middle of nowhere.

De eerste nacht was het verschrikkelijk koud daar in een dal tussen de bergen; daarna belandden we weer in het oerwoud. Afwisseling was er dus wel genoeg! De voorlaatste dag namen we (oh!) een kleine shortcut via de zipline; dat hadden we wel even verdiend.

Het was een uitputtende, maar ook zo’n verrijkende ervaring met als toppunt Machu Picchu – of was het nu toch Chupi Chuma?! – in ieder geval een magische plaats. We waren al erg vroeg opgestaan om zeker om 6u ’s ochtends de zonsopgang te zien; en dat was het mooiste deel van het bezoek eigenlijk!

Over Machu Picchu kan ik nog wel een leuke anekdote vertellen.. Weet je nog die ene keer toen we ‘per ongeluk’ de foute uitgang namen bovenop een berg en toen vertrokken waren voor nog eens 3u wandelen? Wel dat was de dag toen we naar Machu Picchu gingen en de Wayna Picchu-berg zijn opgeklommen x2. 

In ieder geval wil ik wel even zeggen dat het zonlicht echt fascinerend was daar in de Incastad inclusief in de maantempel (voor de liefhebbers die graag nog een beetje verder het oerwoud in trekken). Het was zonder twijfel de moeite waard om er zo vroeg voor op te staan.

Met de trekking achter de rug is het tijd om terug naar Cusco te gaan. Even uitblazen en dan weer door! Een vrije dag is welgekomen. Tijd genoeg om rond te snuisteren in alle hoeken van de stad en souvenirs voor het thuisfront in te slaan.

Besitos