Jana gaat naar Cuba: Viñales (deel 4)

Viñales is niet ver zeiden ze….

6,5u in de auto naar Viñales – dat komt in orde. Tegen de late namiddag zouden we daar moeten zijn en dan kunnen we nog even rustig de stad verkennen voor we aan tafel gaan. Of dat was toch het plan. Tot we na twee uur rijden tot de vaststelling komen dat er een paspoort was achtergebleven in Playa Girón. Bijgevolg moet de taxichauffeur dus 4u omrijden.. auwtch! Toch was dat niet zo erg, want Luis bracht ons gewoon naar de “fiesta campesina”, waar we de uren moeiteloos konden spenderen. Ronddraaiende cavia’s, flessen rum, duiven in een kooitje, krokodillen en nog meer van dat moois. Of nog even rusten onder een kokosboom – aan dit leven kan ik wel wennen. Na al 3,5u kunnen we de tocht verderzetten richting Viñales! Als onze benzinetank het maar niet begeeft…

Rum en sigaren

Fotograaf: ID

In Viñales moet je absoluut een tussenstop maken als je besluit het vliegtuig te nemen naar de Westelijke kant van de aardbol! Je vindt er de perfecte mix tussen sportieve activiteiten en cultuur. Daarenboven heb ik zelfs een fles lokale rum en enkele sigaren van de tabaksboer kunnen scoren. De tocht wordt ingezet langs de koffie- en tabaksplantages. Het is altijd fijn om daar met de mensen te praten – op die manier kruisen verschillende culturen en maakt dat ons allemaal rijker. 

Fotograaf: ID

Fotograaf: ID

In de namiddag, na een stevige Cubaanse spaghetti, kiezen sommigen ervoor om de tocht verder te zetten te paard op weg naar een fenomenale mirador op de vallei. De stappers zetten eveneens voet naar dat hoge punt in de blakende zon – ja, dat wilde ik er toch even bij vermelden. Liters zweet en wat gepuf verder, weten we wel dat het de moeite waard was om de zon te trotseren. Ook van de avond maken we weer een feestje me veel muziek en rum.

De volgende ochtend gaat die wekker toch weer iets sneller af dan gedacht. Nena & Chichi, onze gastmoedertjes hebben ervoor gezorgd dat we vroeg konden ontbijten. Topservice als je het mij vraagt! Na dat stevige ontbijt van fruit, eieren en broodjes, staat er een uitstap naar de grootste grot van Cuba op het programma. Om de adrenaline weer op peil te brengen, besluiten we nog een tussenstop te maken bij de canopy. De batterijen zijn opgeladen voor de laatste avond in Viñales!

Fotograaf: ID

Fotograag: LD

Hasta luego,

Besos,

Jana

Jana gaat naar Cuba: Trinidad y Playa Girón (deel 3)

Fotograaf: ID

Een dagje aan het strand in Trinidad (Playa Ancón) moet ook eens kunnen. Dan wel als dat volgens een compromis kan: dat wil zeggen eerst en uurtje op de fiets naar dat strand en of course cocktails included (coco loco - you will love it). De cocktails lopen hier wel heel zoet naar binnen, als dat maar goed komt.

Was het de combinatie water en zon of was het eerder de losse sfeer en de cocktails… Geen idee, maar in ieder geval heb ik het niet gevoeld hoe mijn huid helemaal verschroeide onder de hete zon van Trinidad. Nu weet ik weer waar het gezegde “zo rood als een kreeft” vandaan komt – fieuw, dat was verschrikkelijk. De gevolgen daarvan zijn nu, enkele weken na de reis, nog zichtbaar. Vanaf nu geen zon meer voor mij. Al blijkt dat voornemen toch wat lastiger in een land als Cuba waar het rond deze tijd van het jaar nooit kouder is dan 25°C.

Fotograaf: ID

Voor dag 2 in Trinidad staat er een treinritje op de agenda – of ja, stond. De trein doet het niet, dus opteren we voor lokale taxi’s. die brengen ons ook moeiteloos naar de suikerroute. De oude fabriek ligt er wat verlaten bij, maar is dan wel weer de ideale plek om artistieke foto’s te maken. Dat is ook wat dat ene meisje moet gedacht hebben toen ze haar quinceañera aan het plannen was. Het verschil tussen de vervallen machinerie en de tiener, uitgedost in de mooiste jurken, kon niet groter zijn.

Fotograaf: ID

Later is er tijd om het centrum van de stad op ons eigen tempo te gaan verkennen. De pleintjes en straten kunnen zo uit een reisgids komen. Apérotime kan natuurlijk ook niet ontbreken, of hoe kan het anders. Cuba libre en mojito zijn op elke straathoek te vinden. En daarna moet het avondeten nog komen! Wauw!! Kreeft op de barbecue met arroz con frijoles y plátanos fritos: geniaal! Zo lekker dat ik daarna even een siesta moet inlassen voor we de discotheek in trekken. We gaan naar “La Cueva”, de naam zegt het zelf al, een grot. De weg ernaartoe bevindt zich op lastig terrein, maar eens je daar bent, is het fantastisch. 

Fotograaf: ID

Fotograaf: ID

En zo zijn we op dag 6 van de reis al via Cienfuegos in Playa Girón belandt. Ik ben benieuwd wat ons hier te wachten staat. De reis is al halfweg en tijdens het schrijven van deze tekst liggen mijn benen al in de lucht, te herstellen van de zonnebrand van enkele dagen geleden. De airco staat intussen op het maximum.

Fotograaf: ID

In Playa Girón, beter bekend als de Varkensbaai of Bahía de los Cochinos, is op zich niet zo heel veel te beleven. En toch is het een toeristische trekpleister. Het is een klein dorp met uiterst vriendelijke mensen, een mooi strand en la ciénaga de Zapata – dat is een immens moerasgebied dat beschermd is door UNESCO als werelderfgoed. Je vindt er de mooiste padjes en komt plots uit op prachtige watervallen. Als je ondertussen nog niet bent opgegeten door de krabben natuurlijk. 

Maar we zijn aan het afwijken van de agenda, want eerst bezoeken we het museo over de slag bij Playa Girón tijdens de Cubaanse revolutie. Hoewel je veel kan vertellen over die slag, waren er niet veel authentieke elementen terug te vinden in dat museum. Enkel een propagandafilmpje moet de bezoeker dan nog overtuigen van de Amerikaanse agressie. We sluiten de dag af op het strand – even rust hebben we opnieuw wel verdiend.

Fotograaf: ID

De volgende dag trekken we de natuur in, Ciénaga de Zapata. Daar wandelden we langs het sendero Enigma las Rocas (het mysterie van de rotsen). Gids Amaury brengt ons naar een donkere grot waar we vleermuizen kunnen bewonderen. Als we tenminste langs de krabben geraken. Het krabbenseizoen is blijkbaar uit zijn startblokken geschoten en dat betekent heel wat platte banden en een rood tapijt van dode krabben op de weg. Niet zomaar een paar, maar echt duizenden. Je hebt er zeker nog nooit zoveel bij elkaar gezien! Tijd om een volgende plek op te zoeken - ¡hasta la próxima, Playa Girón!

Fotograaf: ID

Hasta luego,

Besos,

Jana

Jana gaat naar Cuba: Santa Clara (deel 2)

1 mei, de Dag van de Arbeid, is het uitgelezen moment om een nieuw stukje te schrijven over mijn reis naar Cuba. Vooral nu ik net iets wilde laten weten over de mooie stad Santa Clara - het zal meteen duidelijk worden wat ik bedoel.

Na enkele dagen in Havana (ooh-na-na) laten we deze prachtige stad achter ons en trekken we naar Santa Clara. Deze kleine stad is niet te vergelijken met andere in Cuba – wel ja, iedere stad heeft er echt wel haar eigen charme en tempo.

Bij het standbeeld van Che Guevara, op een van de hoogste punten van de stad, krijg je het gevoel deel te nemen aan de geschiedenis in plaats van een verhaal in een cursus te lezen; een prachtig moment. De Cubaanse trots voor het regime en de sympathie voor de Revolucionarios komen daar allebei samen. In de achtergrond staan majestueuze bergen te glinsteren alsof het een scène uit een film kon zijn. Wanneer we dan de brief horen, die Che voor zijn afscheid achterlaat, klopt het plaatje helemaal. Kameraden, we zijn in Cuba!

De tocht terug naar het centrum van de stad is minder heroïsch. We zitten op een soort aanhangwagen die wordt voortgetrokken door een brommer die zich al sputterend een weg baant tussen het verkeer. The real deal…

Het nachtleven van Santa Clara hebben we ook grondig verkend – of wat had je gedacht. Hoewel alle bars er op een doordeweekse dag sluiten om 1u, amuseren we ons toch kostelijk. Die salsalessen bleken toch nog van pas te komen. 

De volgende ochtend is het dan wel weer vroeg dag. Op de bus naar Trinidad is het – niet helemaal onverwacht – oorverdovend stil. We maken wel een tussenstop op 15km van Trinidad om er een prachtige waterval te bezoeken. Maar wacht even.. eerst nog een flinke wandeling naar die waterval door de selva, om er dan uiteraard nog eens zo hard van te genieten. 

Dus daar gaan we: een uurtje afdalen met een geweldig uitzicht – al merk je daar niet zo veel van wanneer je de hele tijd naar je voeten moet staren om maar niet op je gezicht te gaan – en dan als beloning een plons wagen in de waterval. 

De weg terug is dan weer andere koek, want dat bleek toch vermoeiender dan gedacht. Maar het was echt de moeite waard (oh wat klinkt dit cliché)! Even later komen we dan aan in de mooiste Casa Particular die we al bezocht hadden. De hartelijke ontvangst van mama Myriam, zalige zonovergoten terrassen, een privé-azotea, goede bedden en oh, overheerlijk eten; dit is vakantie!

Fotograaf: SV

Hasta luego,

Besos,

Jana