Jana gaat naar Cuba: Santa Clara (deel 2)

1 mei, de Dag van de Arbeid, is het uitgelezen moment om een nieuw stukje te schrijven over mijn reis naar Cuba. Vooral nu ik net iets wilde laten weten over de mooie stad Santa Clara - het zal meteen duidelijk worden wat ik bedoel.

Na enkele dagen in Havana (ooh-na-na) laten we deze prachtige stad achter ons en trekken we naar Santa Clara. Deze kleine stad is niet te vergelijken met andere in Cuba – wel ja, iedere stad heeft er echt wel haar eigen charme en tempo.

Bij het standbeeld van Che Guevara, op een van de hoogste punten van de stad, krijg je het gevoel deel te nemen aan de geschiedenis in plaats van een verhaal in een cursus te lezen; een prachtig moment. De Cubaanse trots voor het regime en de sympathie voor de Revolucionarios komen daar allebei samen. In de achtergrond staan majestueuze bergen te glinsteren alsof het een scène uit een film kon zijn. Wanneer we dan de brief horen, die Che voor zijn afscheid achterlaat, klopt het plaatje helemaal. Kameraden, we zijn in Cuba!

De tocht terug naar het centrum van de stad is minder heroïsch. We zitten op een soort aanhangwagen die wordt voortgetrokken door een brommer die zich al sputterend een weg baant tussen het verkeer. The real deal…

Het nachtleven van Santa Clara hebben we ook grondig verkend – of wat had je gedacht. Hoewel alle bars er op een doordeweekse dag sluiten om 1u, amuseren we ons toch kostelijk. Die salsalessen bleken toch nog van pas te komen. 

De volgende ochtend is het dan wel weer vroeg dag. Op de bus naar Trinidad is het – niet helemaal onverwacht – oorverdovend stil. We maken wel een tussenstop op 15km van Trinidad om er een prachtige waterval te bezoeken. Maar wacht even.. eerst nog een flinke wandeling naar die waterval door de selva, om er dan uiteraard nog eens zo hard van te genieten. 

Dus daar gaan we: een uurtje afdalen met een geweldig uitzicht – al merk je daar niet zo veel van wanneer je de hele tijd naar je voeten moet staren om maar niet op je gezicht te gaan – en dan als beloning een plons wagen in de waterval. 

De weg terug is dan weer andere koek, want dat bleek toch vermoeiender dan gedacht. Maar het was echt de moeite waard (oh wat klinkt dit cliché)! Even later komen we dan aan in de mooiste Casa Particular die we al bezocht hadden. De hartelijke ontvangst van mama Myriam, zalige zonovergoten terrassen, een privé-azotea, goede bedden en oh, overheerlijk eten; dit is vakantie!

Fotograaf: SV

Hasta luego,

Besos,

Jana