Jana gaat naar Cuba: Viñales (deel 4)

Viñales is niet ver zeiden ze….

6,5u in de auto naar Viñales – dat komt in orde. Tegen de late namiddag zouden we daar moeten zijn en dan kunnen we nog even rustig de stad verkennen voor we aan tafel gaan. Of dat was toch het plan. Tot we na twee uur rijden tot de vaststelling komen dat er een paspoort was achtergebleven in Playa Girón. Bijgevolg moet de taxichauffeur dus 4u omrijden.. auwtch! Toch was dat niet zo erg, want Luis bracht ons gewoon naar de “fiesta campesina”, waar we de uren moeiteloos konden spenderen. Ronddraaiende cavia’s, flessen rum, duiven in een kooitje, krokodillen en nog meer van dat moois. Of nog even rusten onder een kokosboom – aan dit leven kan ik wel wennen. Na al 3,5u kunnen we de tocht verderzetten richting Viñales! Als onze benzinetank het maar niet begeeft…

Rum en sigaren

Fotograaf: ID

In Viñales moet je absoluut een tussenstop maken als je besluit het vliegtuig te nemen naar de Westelijke kant van de aardbol! Je vindt er de perfecte mix tussen sportieve activiteiten en cultuur. Daarenboven heb ik zelfs een fles lokale rum en enkele sigaren van de tabaksboer kunnen scoren. De tocht wordt ingezet langs de koffie- en tabaksplantages. Het is altijd fijn om daar met de mensen te praten – op die manier kruisen verschillende culturen en maakt dat ons allemaal rijker. 

Fotograaf: ID

Fotograaf: ID

In de namiddag, na een stevige Cubaanse spaghetti, kiezen sommigen ervoor om de tocht verder te zetten te paard op weg naar een fenomenale mirador op de vallei. De stappers zetten eveneens voet naar dat hoge punt in de blakende zon – ja, dat wilde ik er toch even bij vermelden. Liters zweet en wat gepuf verder, weten we wel dat het de moeite waard was om de zon te trotseren. Ook van de avond maken we weer een feestje me veel muziek en rum.

De volgende ochtend gaat die wekker toch weer iets sneller af dan gedacht. Nena & Chichi, onze gastmoedertjes hebben ervoor gezorgd dat we vroeg konden ontbijten. Topservice als je het mij vraagt! Na dat stevige ontbijt van fruit, eieren en broodjes, staat er een uitstap naar de grootste grot van Cuba op het programma. Om de adrenaline weer op peil te brengen, besluiten we nog een tussenstop te maken bij de canopy. De batterijen zijn opgeladen voor de laatste avond in Viñales!

Fotograaf: ID

Fotograag: LD

Hasta luego,

Besos,

Jana

Jana gaat naar Cuba: Trinidad y Playa Girón (deel 3)

Fotograaf: ID

Een dagje aan het strand in Trinidad (Playa Ancón) moet ook eens kunnen. Dan wel als dat volgens een compromis kan: dat wil zeggen eerst en uurtje op de fiets naar dat strand en of course cocktails included (coco loco - you will love it). De cocktails lopen hier wel heel zoet naar binnen, als dat maar goed komt.

Was het de combinatie water en zon of was het eerder de losse sfeer en de cocktails… Geen idee, maar in ieder geval heb ik het niet gevoeld hoe mijn huid helemaal verschroeide onder de hete zon van Trinidad. Nu weet ik weer waar het gezegde “zo rood als een kreeft” vandaan komt – fieuw, dat was verschrikkelijk. De gevolgen daarvan zijn nu, enkele weken na de reis, nog zichtbaar. Vanaf nu geen zon meer voor mij. Al blijkt dat voornemen toch wat lastiger in een land als Cuba waar het rond deze tijd van het jaar nooit kouder is dan 25°C.

Fotograaf: ID

Voor dag 2 in Trinidad staat er een treinritje op de agenda – of ja, stond. De trein doet het niet, dus opteren we voor lokale taxi’s. die brengen ons ook moeiteloos naar de suikerroute. De oude fabriek ligt er wat verlaten bij, maar is dan wel weer de ideale plek om artistieke foto’s te maken. Dat is ook wat dat ene meisje moet gedacht hebben toen ze haar quinceañera aan het plannen was. Het verschil tussen de vervallen machinerie en de tiener, uitgedost in de mooiste jurken, kon niet groter zijn.

Fotograaf: ID

Later is er tijd om het centrum van de stad op ons eigen tempo te gaan verkennen. De pleintjes en straten kunnen zo uit een reisgids komen. Apérotime kan natuurlijk ook niet ontbreken, of hoe kan het anders. Cuba libre en mojito zijn op elke straathoek te vinden. En daarna moet het avondeten nog komen! Wauw!! Kreeft op de barbecue met arroz con frijoles y plátanos fritos: geniaal! Zo lekker dat ik daarna even een siesta moet inlassen voor we de discotheek in trekken. We gaan naar “La Cueva”, de naam zegt het zelf al, een grot. De weg ernaartoe bevindt zich op lastig terrein, maar eens je daar bent, is het fantastisch. 

Fotograaf: ID

Fotograaf: ID

En zo zijn we op dag 6 van de reis al via Cienfuegos in Playa Girón belandt. Ik ben benieuwd wat ons hier te wachten staat. De reis is al halfweg en tijdens het schrijven van deze tekst liggen mijn benen al in de lucht, te herstellen van de zonnebrand van enkele dagen geleden. De airco staat intussen op het maximum.

Fotograaf: ID

In Playa Girón, beter bekend als de Varkensbaai of Bahía de los Cochinos, is op zich niet zo heel veel te beleven. En toch is het een toeristische trekpleister. Het is een klein dorp met uiterst vriendelijke mensen, een mooi strand en la ciénaga de Zapata – dat is een immens moerasgebied dat beschermd is door UNESCO als werelderfgoed. Je vindt er de mooiste padjes en komt plots uit op prachtige watervallen. Als je ondertussen nog niet bent opgegeten door de krabben natuurlijk. 

Maar we zijn aan het afwijken van de agenda, want eerst bezoeken we het museo over de slag bij Playa Girón tijdens de Cubaanse revolutie. Hoewel je veel kan vertellen over die slag, waren er niet veel authentieke elementen terug te vinden in dat museum. Enkel een propagandafilmpje moet de bezoeker dan nog overtuigen van de Amerikaanse agressie. We sluiten de dag af op het strand – even rust hebben we opnieuw wel verdiend.

Fotograaf: ID

De volgende dag trekken we de natuur in, Ciénaga de Zapata. Daar wandelden we langs het sendero Enigma las Rocas (het mysterie van de rotsen). Gids Amaury brengt ons naar een donkere grot waar we vleermuizen kunnen bewonderen. Als we tenminste langs de krabben geraken. Het krabbenseizoen is blijkbaar uit zijn startblokken geschoten en dat betekent heel wat platte banden en een rood tapijt van dode krabben op de weg. Niet zomaar een paar, maar echt duizenden. Je hebt er zeker nog nooit zoveel bij elkaar gezien! Tijd om een volgende plek op te zoeken - ¡hasta la próxima, Playa Girón!

Fotograaf: ID

Hasta luego,

Besos,

Jana

Jana gaat naar Cuba: Santa Clara (deel 2)

1 mei, de Dag van de Arbeid, is het uitgelezen moment om een nieuw stukje te schrijven over mijn reis naar Cuba. Vooral nu ik net iets wilde laten weten over de mooie stad Santa Clara - het zal meteen duidelijk worden wat ik bedoel.

Na enkele dagen in Havana (ooh-na-na) laten we deze prachtige stad achter ons en trekken we naar Santa Clara. Deze kleine stad is niet te vergelijken met andere in Cuba – wel ja, iedere stad heeft er echt wel haar eigen charme en tempo.

Bij het standbeeld van Che Guevara, op een van de hoogste punten van de stad, krijg je het gevoel deel te nemen aan de geschiedenis in plaats van een verhaal in een cursus te lezen; een prachtig moment. De Cubaanse trots voor het regime en de sympathie voor de Revolucionarios komen daar allebei samen. In de achtergrond staan majestueuze bergen te glinsteren alsof het een scène uit een film kon zijn. Wanneer we dan de brief horen, die Che voor zijn afscheid achterlaat, klopt het plaatje helemaal. Kameraden, we zijn in Cuba!

De tocht terug naar het centrum van de stad is minder heroïsch. We zitten op een soort aanhangwagen die wordt voortgetrokken door een brommer die zich al sputterend een weg baant tussen het verkeer. The real deal…

Het nachtleven van Santa Clara hebben we ook grondig verkend – of wat had je gedacht. Hoewel alle bars er op een doordeweekse dag sluiten om 1u, amuseren we ons toch kostelijk. Die salsalessen bleken toch nog van pas te komen. 

De volgende ochtend is het dan wel weer vroeg dag. Op de bus naar Trinidad is het – niet helemaal onverwacht – oorverdovend stil. We maken wel een tussenstop op 15km van Trinidad om er een prachtige waterval te bezoeken. Maar wacht even.. eerst nog een flinke wandeling naar die waterval door de selva, om er dan uiteraard nog eens zo hard van te genieten. 

Dus daar gaan we: een uurtje afdalen met een geweldig uitzicht – al merk je daar niet zo veel van wanneer je de hele tijd naar je voeten moet staren om maar niet op je gezicht te gaan – en dan als beloning een plons wagen in de waterval. 

De weg terug is dan weer andere koek, want dat bleek toch vermoeiender dan gedacht. Maar het was echt de moeite waard (oh wat klinkt dit cliché)! Even later komen we dan aan in de mooiste Casa Particular die we al bezocht hadden. De hartelijke ontvangst van mama Myriam, zalige zonovergoten terrassen, een privé-azotea, goede bedden en oh, overheerlijk eten; dit is vakantie!

Fotograaf: SV

Hasta luego,

Besos,

Jana

Jana gaat naar Cuba: La Habana (deel 1)

Fotograaf: EM

¡Que comience este viaje! Het vliegtuig van Madrid naar La Havana zit gelukkig niet helemaal vol: eerste meevaller. Hoewel, dit is niet de eerste meevaller. De groep waarmee ik dit keer reis is ook top! 

Op de eerste vlucht van Brussel naar Madrid word ik wel zo misselijk als een krab. Dat ik daarna twee plaatsen voor mezelf kan claimen vind ik bij gevolg geweldig. Op die manier heb ik toch een beetje meer ademruimte – in de mate dat dit kan natuurlijk op een volgepakt vliegtuig met een paar kleine kinderen… aaahhh… De hele vlucht houdt ik de bestemming in mijn gedachten, Habana (ooh-na-na) – zegt ze met een klein hartje voor het opstijgen. Ya me hace ilusión hablar español por dos semanas! Hasta luego – espero…

Fotograaf: EM

Wat is reizen toch vermoeiend! De vlucht valt onverwacht toch goed mee – ondanks de vertraging. Daarna is het wel even schrikken wanneer ik mijn rugzak terugzie. Hij rolt op een gezapig tempo van de band en dan draai ik hem om en ontdek brandgaten over het oppervlak.. bummer! Tja, daar laat ik deze reis niet voor verknallen; op naar de eerste bestemming. De inhoud van mijn rugzak is bijna helemaal ongehavend, dus geen stress. Een grotere tegenvaller is de hitte die mij helemaal overvalt en het warmste moment van de dag moet dan nog komen.

Het programma van de eerste dag bestaat uit salsa dansen, ai caramba! Daarna maken we een wandeling door Havana en ’s avonds vliegen we al meteen in de cocktails – kwestie van die jetlag helemaal weg te spoelen.

Fotograaf: ID

Dag 2 in Havana kan beginnen. Ondanks het hoge niveau op de dansvloer de dag ervoor, laten we de moed niet zakken en vertrekken we naar de dansles – in het doolhof van de straten in de stad voel ik me al helemaal op mijn gemak. Het warme weer maakt het er niet gemakkelijker op voor de concentratie, maar ik moet en zal dansen (al was dat misschien iets te optimistisch achteraf gezien). 

Fotograaf: ID

Een oldtimerrit is de volgende activiteit op de agenda: we rijden door de rijke wijken waar we de ene ambassade na de andere voorbij cruisen. En yes, daar is la Plaza de la Revolución – wat heb ik daar naar uitgekeken. De chauffeurs doen ondertussen hun uiterste best om de Cubaanse machocultuur te representeren. Het wordt ons duidelijk dat Belgische vrouwen dan ook een zeldzame en exotische soort is om te bewonderen. Na wat geflirt en al dat bakken in de zon is het uiteraard weer tijd voor cocktails – of hoe kan het nog anders. Daar kan ik wel aan wennen!

Fotograaf: ID

Hasta luego,

Besos,

Jana

Fotograaf: ID

A la découverte de la vie française

Op een frisse oktoberavond vanop een klein kamertje in een residentie in Angers schiet ik weer in actie en heb ik zin om weer iets te schrijven. Hoewel ik maar niet genoeg kan krijgen van reisverhalen, avonturen en vakantiefoto’s, is het soms tijd om aan het echte leven te beginnen. Op dit moment zit ik ergens in een overgangsfase tussen jolige student en professionele werkkracht. De juiste weg heb ik nog niet helemaal gevonden en daarom heb ik voor een middenweg gekozen in het mooie Angers. Werken en studeren: een perfecte combo voor mijn overgangsfase!

De trend van deze tijd is om voor elke situatie een gepaste term te vinden en ook voor deze periode in mijn leven heb ik een populaire hipsterterm gevonden: pre-life crisis! Ik hou ervan om alles te definiëren, dus bij dezen heb ik een goede definitie van de term gevonden: “the situation regarding the realization that the care-free years of life are gone and repetitive responsibility lies ahead; occurs mainly during the pre-job, post-collegiate years”[1]. Ik voel al een kleine stressaanval opkomen bij het lezen van die 26 woorden, want het gevoel durft me toch af en toe eens te bekruipen. Een echte crisis zou ik het niet durven te noemen; een overgangsfase is een betere beschrijving voor dit jaar. En ik heb me voorgenomen om ten volle te genieten van dit laatste jaar voor alle verantwoordelijkheden van werk en huishouden beginnen – geeuw.

Nu heb ik nog niet gezegd wat ik eigenlijk ga doen. Wel, ik ga het Franse leven ontdekken! Hier in Angers ben ik assistent Nederlands voor een jaartje, geef ik een vertaalatelier in de master en terwijl kan ik ook nog wat studeren. Ik probeer een paar vakken uit de master politieke studies te volgen; voor zover ik me vier uur kan concentreren en notities nemen over de geschiedenis van de diplomatie natuurlijk.

Tot nu toe vind ik het allemaal geweldig! Ik leer heel wat mensen kennen, fiets in het weekend door de stad en ga wandelen; ik ga af en toe zwemmen en mag me dan op woensdagnamiddag trakteren op een verrukkelijk tartelette citron! Laat la vie française maar komen, ik ben er klaar voor!

---

[1] http://fr.urbandictionary.com/define.php?term=pre-life%20crisis

Jana gaat naar Peru (deel 6: dag Peru)

De laatste dagen in Peru, jammer! 

We zitten nog altijd op het Titicacameer en gaan verder naar het eiland Luquina Chico. Bij aankomst staat het verwelkomingscomité ons al op te wachten! We krijgen allemaal een gastfamilie en gaan mee met hen naar huis, spannend! Drie van ons zitten bij een hele lieve, verlegen vrouw: Brigida. Zij woont samen met haar man, kinderen en moeder boven op de berg van het eiland in het gele huis. Was dat even vermoeiend om daar te geraken! Het uitzicht vanuit onze kamer doet ons de wandeling al snel vergeten en dan hebben we het eten nog niet geproefd: overheerlijk! Dat receptje van die quinoasoep moet ik toch ook eens uitproberen.

Later die middag maken we nog een wandeling met de groep en kunnen we zelfs de Andes en Bolivia zien. Bij zonsondergang eindigen we de dag met voetbal en een dansinitiatie in lokale kledij. Met vier lagen aan rokken zwieren we over het schoolplein en proberen we zo goed mogelijk de pasjes na te doen.

De avond valt en tijd om naar onze families te gaan voor ons avondmaal en dan snel onder de alpacawol voor een lange nacht slaap, want dat hebben we nu wel verdiend.

De volgende ochtend zijn we helemaal uitgerust en klaar voor de laatste dagen in Peru. Op naar Taquile, een ander eiland op het Titicacameer waar de mensen een ietwat, voor ons, vreemde traditie hebben. Ze hebben namelijk bepaalde mutsen voor singles, getrouwde mannen, weduwenaren en ga zo maar door. De vrouwen dragen een soort zwarte hoofddoek als ze getrouwd zijn en elke andere kleur als ze dat niet zijn. Lekker handig! We sluiten ons bezoek daar af met een perfecte lunch met uitzicht op het meer – of hoe kan het ook anders. Enkelen onder ons wagen zich nog even aan het koude water voor we vaart zetten richting Puno.

Om onze reis af te sluiten besluiten we om zelf de stad in te trekken zonder gids. Onze persoonlijke gids toont ons met behulp van de Lonely Planet – even reclame maken – de mooiste gebouwen van Lima. Doodop bereiken we het restaurant, maar van slapen is nog geen sprake. We moeten en zullen het uitgaansleven nog ontdekken. Laatste missie: check! Nu kunnen we met een gerust hart naar huis vertrekken en we hebben nog wel een vermoeiende vlucht voor de boeg… Dag Peru, u was geweldig!

Voor wie het Gotcha-spel graag wil winnen; ik geef me over: SLAAPZAK

Besitos

Jana

Jana gaat naar Peru (deel 5: Cusco en Titicaca)

Opnieuw een actieve dag in de planning in Cusco. We gaan fietsen - of dat is toch wat we dachten. Achteraf gezien bleek het fietstochtje toch iets intenser dan gedacht… eerder iets in de aard van mountainbiken of downhill. Het avondje feesten daarvoor heeft er niet veel goed aan gedaan, want daar zijn er enkelen toch wel even tegen de grond gegaan. Het mooie uitzicht van de bergen en daarna de zoutmijnen waren vast onze verdiende beloning. Daar in die zoutmijnen wordt nog altijd traditioneel gewerkt door de mensen van de gemeenschap. Ieder heeft daar zijn eigen perceel en wint zout om er daarna heerlijke producten mee te maken zoals de chocolade met zout, heerlijk!

De laatste dagen is het tijd voor iets helemaal anders en daarvoor moeten we opnieuw de bus nemen. Dit keer een nachtbus van 6u naar Puno vlakbij het Titicacameer. En ik hoor het jullie al uitspreken: TITICACA, maar dat is fout volgens onze lieftallige gids die ons beleefd probeerde uit te lachen met onze uitspraak van “Titi-kha-kha”; wat zo veel betekent als poema en rots. De reden daarvoor ligt ook voor de hand: het meer zou de vorm van een poema hebben en de kleur van het meer is grijs zoals een rots; dat is toch wat de Inca's ervan dachten. Simpel toch?! Maar dan vraag ik me af hoe zij ook alweer wisten dat het meer de vorm had van een poema zonder dat ze ook maar één hulpmiddel hadden… Bizar! 

Nu varen we op het meer in rechte lijn naar een drijvend, zelf gemaakt eiland en zo zijn er wel meerderen in het meer. De bewoners maken dat eilandje zelf van stro verankerd op de bodem en waar ze elk jaar zelf een laag stro moeten bijleggen. De mensen zijn volledig zelfvoorzienend en leven van de visvangst, het jagen op vogels en eieren. Door ruilhandel en de inkomsten van het beetje toerisme kunnen ze ook nog aan quinoa, rijst en andere voedingswaren geraken van op het vaste land. Ze leven er erg primitief en hebben geen enkele luxe, maar volgens mij is het best een fijn leven daar. Genieten van de rust op het water en zelf je eten verzamelen zonder zorgen aan je hoofd… 

Na een uurtje is het alweer tijd om vaart te zetten naar het volgende – dit keer echte – eiland, Luquina Chico, waar we een nachtje zullen logeren. 

Besitos