Our trip to the Gambia: part 6 (Work hard, play hard)

Na het ecotourism camp is het tijd om zelf eens de handen uit de mouwen te steken. We gaan naar een heel klein kleuterschooltje dat nog maar pas is opgericht. Een beetje hulp kan de directeur dus wel gebruiken. De eerste dag zullen we de omheining schilderen en de tweede dag zullen we de kinderen entertainen.

We komen ’s middags aan in het schooltje wanneer het al brandend heet is. De speelplaats ligt vlak in de zon, dus onze zin om te beginnen schilderen is al veel minder… het enthousiasme van de directeur om ons te zien maakt dit al grotendeels goed.

Wat de schilderwerken betreft willen we graag iets educatief doen. Na rijp beraad wordt er dan beslist om de cijfers van een tot tien te met bijhorende plaatjes te schilderen. “Superidee”, vindt de directeur! Dus doen we ons best om de kale schoolmuren om te toveren in een fleurig plaatje. Ik denk dat we er best in geslaagd zijn.

Fieuw, dat was even hard werken! Nu nog de verf van onze handen krijgen. Natuurlijk hadden we er niet aan gedacht dat we buitenverf hadden gekocht en dat die vrij moeilijk van onze handen zou gaan… klein probleempje… Maar niet voor onze gids! Even een telefoontje en daar staat onze chauffeur al met (nee, geen white spirit) KEROSINE. Zo zou het wel moeten lukken. Niets daarvan! De ene liep dan maar met rode handen rond en de andere met blauwe… Tja, Afrika hè.

De directeur had ons een klaslokaal gegeven waar we die nacht in mochten slapen. Gezellig dicht bij elkaar op yogamatjes gingen we de nacht doorbrengen. Maar voor het slapengaan wilden we toch nog iets van het dorpje zien en daarom gingen we met onze gids maar eens een kijkje nemen.

Buiten enkele huizen was er niet veel te beleven en het was net die avond de finale van het WK voetbal. Toen we dan bij een van de huizen gingen aankloppen, zagen we dat zij een tv hadden en daarenboven de wedstrijd aan het volgen waren! De gastvrouw liet ons meteen binnen en we moesten plaatsnemen in de enkele zetels die in de kleine woonkamer stonden. Al de andere mensen moesten dan maar op de grond gaan zitten. Daar zaten we dan, in een dorpje in Gambia, in een kleine huiskamer, met nog zo een dertigtal andere mensen, naar het WK voetbal te kijken. Een momentje om niet snel te vergeten.

Na de wedstrijd gingen we terug naar ons schooltje. Nog onze tanden poetsten in het donker met een flesje water (ja, er was geen elektriciteit, noch water) en tijd om ons neer te vleien op de matjes.

De volgende ochtend maakten we ons klaar voor een dagje spelen. We hadden allemaal dingen voorbereid en een heel plan gemaakt, maar dat viel een beetje in het water. Structuur en discipline is nogal moeilijk in Gambia. De kinderen daarentegen die waren wel ruimschoots op tijd; laat ons zeggen een uurtje te vroeg.

In het begin was het een beetje moeilijk om vat te krijgen op de chaos, maar als je het op de Gambiaanse manier aanpakt, gaat het vanzelf. Met de ballonnen waren de kleuters eigenlijk al een hele voormiddag bezig. En toen kwam de reuzebal! De kinderen waren door het dolle heen door al het speelgoed (eigenlijk alleen maar ballonnen en scoebiedoedraad) en dan moest je ze eens naar ons zien staren. Eerst was het toch staren en dan ging het over naar eens aanraken tot knuffelen en ons niet meer willen los laten. Het was voor veel van de kinderen de eerste keer dat ze blanken zagen. Daarom was het ook zo een speciale ontmoeting voor de kinderen.

 

Na een halve dag was het voor ons wel genoeg geweest. Zo veel jong geweld in een keer samen met die verschrikkelijke warmte had ons toch wel uitgeput voor die dag. Na de middag gingen we dan naar onze vaste stek, de lodge in Kerr Sering, om nog een plonsje te nemen in het zwembad of een dutje te doen.